Ερωτήσεις - Απαντήσεις
Ο Εαυτός και ο "κόσμος"
Γιάννης: Για να γνωρίσεις τον “κόσμο” ξεχνιέται ο Εαυτός. Για να Γνωρίσεις τον Εαυτό ξεχνιέται ο “κόσμος”.
Ερώτηση: Ο εαυτός δεν είναι σε συνάρτηση με τον κόσμο;
Γιάννης: Ο “κόσμος” γίνεται αντιληπτός μέσα από τον περιορισμένο τρόπο πρόσληψης που παρέχουν οι πέντε αισθήσεις.
Ο σωματικονοητικός οργανισμός που συνήθως αποκαλούμε “εαυτό” γίνεται αντιληπτός με τον ίδιο τρόπο.
Ο Εαυτός (με Ε κεφαλαίο που κάποιοι το ονομάζουν Πνεύμα ή αλλιώς το όντως Ον, το Είναι) είναι Αυτός όμως που αντιλαμβάνεται “πίσω” απ’ αυτές.
Για να βιώσει ο Ίδιος την πραγματική Του φύση χρειάζεται η άμεση αντίληψη (ή αλλιώς “διαίσθηση”).
Οι αρχαίοι Έλληνες αυτό τον τρόπο αντίληψης τον ονόμαζαν “μύω” (μύστης, μυστήριο κλπ) δηλαδή “αντιλαμβάνομαι χωρίς τη χρήση των πέντε αισθήσεων”.
Σ’ αυτή την κατάσταση (ή αλλιώς κατάσταση διαλογισμού) ο “κόσμος” δεν υπάρχει με την τρέχουσα έννοια.
Για την Φώτιση
Ερώτηση: Λέγεται ότι η τελευταία πλάνη του μαθητή είναι η Φώτιση.
Γιάννης: Η λεγόμενη “Φώτιση”, ή αλλιώς Εαυτογνωσία, είναι η κατάσταση που αυτό που ΕΙΝΑΙ, Βιώνει την πραγματική Του φύση.
Σ’ αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν τα παραμορφωτικά γυαλιά των ταυτοτήτων, ούτε φυσικά και αυτά του “μαθητή”.
Πλέον, απλά ΕΙΝΑΙ.
Η ελικοειδής σκάλα της Αυτογνωσίας
Ερώτηση: Μήπως η παύση των επιθυμιών επιτυγχάνεται με την “αδιαφορία”;
ή μήπως όσο αυξάνονται τα “τωράκια” στο “ποτήρι”, αυτόματα, έχουμε μείωση των επιθυμιών;
Γιάννης: Το ένα βοηθάει το άλλο.
Με τα “τωράκια”, δηλαδή με την Ξυπνητότητα, αυξάνεται η διάρκεια Παρουσίας του όντως Όντος και ο τρόπος αντίληψής Του που είναι η Διαίσθηση.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια όλο και πιο διευρυμένη Θέαση, κατανόηση, σαν αποτέλεσμα της αυξημένης πλέον Ενέργειας Παρουσίας, άρα και λιγότερη ταύτιση δηλαδή περισσότερη “αδιαφορία”.
Αυτό με την σειρά του δημιουργεί περισσότερη Ξυπνητότητα, περισσότερα “τωράκια”.
Αυτή είναι η υπέροχη ελικοειδής “σκάλα”· ο Δρόμος της Εαυτογνωσίας.
Υπάρχει η αίσθηση της μοναξιάς όταν ΕΙΣΑΙ;
Ερώτηση: Όταν είσαι με την Ουσία δεν νιώθεις μοναξιά;
Γιάννης: Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο ούτε σαν “αίσθηση” ούτε σαν έννοια.
Όταν ΕΙΣΑΙ, είσαι πλήρης.
Επίσης δεν μπορείς να είσαι “με την Ουσία”
Μπορείς μόνο να είσαι η Ουσία.
Ερώτηση: Θέλει σκέψη δεν το καταλαβαίνω…
Γιάννης: Όπως θα έχεις διαπιστώσει από τις συζητήσεις μας, ή παρακολουθώντας τις αναρτήσεις της ομάδας και τα βίντεο που έχουν ανέβει στο YouTube, κατά τη διάρκεια του διαλογισμού παθητικοποιείται πλήρως η προσωπικότητα δηλαδή το κατώτερο νοητικό και συγκινησιακό (άρα και οι ταυτότητες που έχουν σχέση με τη μορφή) και ενεργοποιείται η Συνείδηση, η πραγματική ΜΟΥ φύση, ΑΥΤΟ που ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Τότε ο τρόπος αντίληψής ΜΟΥ είναι μέσα από το “όργανο” της Διαίσθησης.
Σ’ εκείνη την κατάσταση (διαλογισμός) “εγώ” σαν σώμα-νους δεν υπάρχω.
Ο διαλογιζόμενος πλέον δεν υπάρχει.
Ή αλλιώς·
ο διαλογισμός έχει συμβεί όταν πλέον δεν υπάρχει διαλογιζόμενος.
Εαυτογνωσία και Θεός
Ερώτηση: Όταν μιλάτε για το “γεννηθήτω το Θέλημά μου” εγώ παθαίνω μπλακ άουτ και δεν το καταλαβαίνω γιατί είναι τελείως αντίθετο με τα πιστεύω μου.
Γιατί εγώ δεν νιώθω Θεός
Γιάννης: Αυτό που συζητάμε εδώ, αυτό που λέμε Εαυτογνωσία έχει συμβεί όταν πλέον υπάρχει ελευθερία από κάθε “πιστεύω”.
Γιατί όλα αυτά που “πιστεύεις”, ακόμη και το ότι είσαι η συγκεκριμένη νοητικοσυναισθηματική μορφή, αντιπροσωπεύουν αυτό που νομίζεις ότι είσαι.
Εσύ η προσωπικότητα, δεν “είσαι” Θεός.
ΕΣΥ όμως που δίνεις ΖΩΗ σ’ αυτή την προσωπικότητα, ΕΙΣΑΙ.
Και ΑΥΤΟ που ΕΙΣΑΙ, έχει το δικό ΤΟΥ Θέλημα και Δρα ανάλογα στην κάθε διαφορετική περίπτωση.
Προσωπικότητα και Εαυτός
Ερώτηση: Γιάννη δεν ξέρω πόσο απαραίτητη είναι η χρήση του εγώ σε μια τέτοια μη-εγωικη εμπειρία…
Γιάννης: Αυτό που είναι πολύ εύκολα κατανοητό, είναι ότι ο τρόπος επικοινωνίας μέσω των πέντε αισθήσεων και των νοητικοσυναισθηματικών μεταφράσεων είναι εξαιρετικά περιορισμένος.
Συνήθως για λόγους ευρύτερης κατανόησης όταν χρησιμοποιώ το “εγώ είμαι” σηματοδοτώ τον σωματικονοητικό οργανισμό δηλαδή την προσωπικότητα που συνήθως θεωρείται ότι αυτό είμαι.
Όταν χρησιμοποιώ όμως το “ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ” η αναφορά είναι στην πραγματική ΜΟΥ φύση, σ’ αυτό που πραγματικά ΕΙΜΑΙ, στο άμορφο, απρόσωπο “Πνεύμα”, το πολυδιαστατικό ΕΙΝΑΙ, τον ΕΑΥΤΟ.
Και όπως το καταλαβαίνεις βέβαια πολύ καλά, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ όταν αυτό που “εγώ είμαι” παθητικοποιείται.
Σε ποιον ανήκει η "οδύνη";
Ερώτηση: Ο Άνθρωπος πρέπει να είναι υπερήφανος για την οδύνη του γιατί κάθε λύπη είναι υπενθύμιση της ανώτερης Ουσίας του.
Γιάννης: Πολύ σύντομα σ’ αυτόν τον Δρόμο γίνεται κατανοητό ότι ο Άνθρωπος δεν είναι ο σωματικονοητικός οργανισμός.
Άνθρωπος είναι το πολυδιαστατικό Ον· το όντως Ον.
Ο Δρόμος της Αυτογνωσίας αντιπροσωπεύει την Βίωση αυτής Του της πραγματικότητας.
Αυτό το Ον δεν το αγγίζει η υπερηφάνεια ούτε αισθάνεται οδύνη, ούτε λύπη.
Συχνά όμως συγχέουμε τον Άνθρωπο με τον “άνθρωπο”· τον σωματικονοητικό οργανισμό και με τις ιδιότητες που κάθε εγώ έχει.
Έτσι το εγώ-αναζητητής (μυστικιστής, πνευματικός κλπ) έχει τους δικούς του κανόνες-φίλτρα με τα οποία μεταφράζει τα γεγονότα.
Εκμεταλλευτείτε την δύναμη των ταυτίσεων στα γεγονότα “αδειάζοντας” και εκτιναχτείτε σαν κατανόηση, σαν αυτό που ΕΙΣΤΕ.
Υπάρχει μόνο ένα τώρα;
Ερώτηση: Υπάρχει μόνο ένα τώρα;
Γιάννης: Ναι και όχι.
Ναι, υπάρχει το διαρκές Τώρα στο οποίο οι νοητικοσυναισθηματικές μεταφράσεις, το “εγώ”, απουσιάζουν.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο “τρέφεται” η κατάσταση Ύπαρξης, Αυτό που ΕΙΜΑΙ.
Όχι, γιατί υπάρχουν πολύ πιο λεπτοφυείς καταστάσεις Συνείδησης που λειτουργούν σε διαφορετικά “στοιχεία-σκαλοπάτια” του Τώρα, όπου γίνονται Βιωτές αρχέγονες καταγραφές, πολώσεις του Είναι.
Το πέρασμα όμως στον “κάθετο” Δρόμο, στον Δρόμο της Αυτογνωσίας, είναι μέσα από το σταμάτημα της ονειροπόλησης και της νοητικοσυναισθηματικής μετάφρασης δηλαδή στο Τώρα, εκεί όπου είναι η Ζωή και η Χαρά.
Εκεί όπου ΕΙΜΑΙ.
Στην Αυτογνωσία δεν υπάρχουν δύο
Ερώτηση: Για να περάσει κάποιος στην κατάσταση αυτογνωσίας, για να εκδηλωθεί η Επίγνωση ή Αυτογνώση, δεν είναι προαπαιτούμενο να είναι απών;
Γιάννης: Ακριβώς!
Η Εαυτογνωσία συμβαίνει όταν ο Εαυτός βιώνει την πραγματική Του φύση.
Εκεί έχουν εγκαταλειφθεί όλα.
Ακόμη και η εγωική επιθυμία της Αυτογνωσίας.
Εκεί δεν υπάρχουν δύο.
Υπάρχω μόνο ΕΓΩ, Αυτό που ΕΙΜΑΙ.
Ο διαλογισμός έχει συμβεί όταν δεν υπάρχει πλέον διαλογιζόμενος.