Άρθρα
Τα είδη των προτιμήσεων
Υπάρχουν δύο ειδών προτιμήσεις,
η προτίμηση της επιθυμίας που πηγάζει από ένα εγώ και
η “προτίμηση” που η πηγή της είναι η κατάσταση Ξυπνητότητας του Είναι,
δηλαδή το “Γεννηθήτω το Θέλημά Του” (το Θέλημά Μου).
Οι αυθόρμητες, λοιπόν, δράσεις μπορεί να προέρχονται
είτε από τον αυθορμητισμό του εγώ (της επιθυμίας, της φυλακής)
είτε απ’ τον αυθορμητισμό της Συνείδησης.
Το ξεκίνημα της ενασχόλησης με το Ξύπνημα
μπορεί να είναι από ένα “εγώ-αναζητητή”.
Η κατάσταση όμως της εγκατάλειψης των μηχανικών αντιδράσεων
δηλαδή η Ξυπνητότητα, το πέρασμα στο “Τώρα”,
είναι πέρα από κάθε επιθυμία.
Οι τρεις τρόποι διαχείρισης της καθημερινότητας
Η αλλαγή στην μηχανική διαχείριση της καθημερινότητας
και η προσήλωση στο ταξίδι προς την Ελευθερία,
προκαλείται στην αρχή με την πληροφόρηση και την πειθαρχία’
την πληροφόρηση αυτής της δυνατότητας και
την πειθαρχία προσήλωσης της ενέργειας της Συνείδησης,
δηλαδή την Προσοχή, στην αναζήτηση του Πραγματικού.
– Αρχικά, ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητας είναι κυρίως
μέσω του αυθορμητισμού της μηχανικότητας (το wei),
την απόλυτη άγνοια ως το ποιός πραγματικά ΕΙΜΑΙ.
Είναι το στάδιο που αγνοώ ότι αγνοώ.
Αυτό που κυριαρχεί απόλυτα είναι η ικανοποίηση των επιθυμιών,
δηλαδή του “μ’ αρέσει” – “δεν μ’ αρέσει”, του “εγώ”.
Εκεί, αυτό που ΕΙΜΑΙ, άγεται και φέρεται από την δύναμη
του κάθε “διαβόλου” που ελέγχει την προσωπικότητα.
Αγνοώ ότι αγνοώ.
– Στη συνέχεια, μετά την πληροφόρηση για τον Δρόμο της αλλαγής,
τον Δρόμο της Ελευθερίας, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό
και την δύναμη της γοητείας που προκαλεί,
εμφανίζεται το στοιχείο της πειθαρχίας, της αμφισβήτησης,
της ανατρεπτικής σκέψης, της άρνησης της μηχανικής δράσης, (wu wei),
αυτό που κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο “θεληματική ταλαιπωρία”.
Εδώ υπάρχουν σκόπιμες, θεληματικές δράσεις που ξεφεύγουν
από τα όρια της γοητείας – πλήξης.
Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η Επίγνωση του “τι κάνω”, του Σκοπού.
Είναι η αρχή του ξεκολλήματος από την απόλυτη κυριαρχία του “εγώ”.
Αυτή η πειθαρχία ωθεί στο να βιώνονται βαθύτερες καταστάσεις συνείδησης
μέσω του “καθίσματος”, δηλαδή της παθητικοποίησης της προσωπικότητας,
εκεί που το “εγώ” δεν βρίσκει έδαφος να εκδηλωθεί και να τραφεί.
Αυτή η κατάσταση οδηγεί σιγά σιγά στο να γίνεται αντιληπτή
η “φωνή” του Δασκάλου, όπως κι αν εκδηλώνεται,
με ήχους ή με έμπνευση και η οποία έρχεται σαν αποτέλεσμα της αδειοσύνης
και ταυτόχρονα του συντονισμού με το Πνεύμα, αυτό που ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ.
– “Προχωρώντας”, καθώς απομακρύνονται τα “πέπλα” των ταυτοτήτων,
εμφανίζονται όλο και περισσότερο οι λειτουργίες της Συνείδησης,
του Εαυτού, που πλέον κυριαρχεί στην προσωπικότητα.
Εμφανίζονται Θεάσεις, ιδιαίτερες λειτουργίες και δράσεις,
των οποίων η πηγή είναι ΑΥΤΟ, το Τάο, ο Θεός, αυτό που ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ.
Αυτές οι δράσεις (wei wu wei) έχουν ένα στοιχείο αυθορμητισμού,
που δεν είναι προϊόν μηχανικής, μεταφραστικής σκέψης ή συναισθήματος.
Είναι ο αυθορμητισμός της Συνείδησης.
Είναι η πηγαία Δράση του “γεννηθήτω το Θέλημά Σου”, το Θέλημά ΜΟΥ.
Είναι η κατάσταση της “αναμαρτητότητας”,
εκεί που πλέον υπάρχει η εξοικείωση του “πετάγματος”.
Εκεί που η Εαυτοδιαμονή σταθεροποιείται.
Σχετικά με την Αυτογνωσία
Πολλοί πληροφορούνται για τον Δρόμο της Αυτογνωσίας.
Από αυτούς τους πολλούς, κάποιοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν, να τον “περπατήσουν”, δηλαδή να “πληρώσουν” το τίμημα της αναζήτησης με το ενεργειακό νόμισμα της Προσοχής.
Σύντομα όμως καταλαβαίνουν ότι για να συμβούν σοβαρές κατανοήσεις χρειάζεται να αποκτηθεί η δεξιότητα της θεληματικής προσήλωσης της προσοχής, δηλαδή της συγκέντρωσης.
Για να συμβεί αυτό, στο ξεκίνημα, στην αρχική “πίστα”, απομονώνονται από τα περισσότερα αισθητηριακά ερεθίσματα· κλείνουν τα μάτια, μπαίνουν σε ήσυχους χώρους, πηγαίνουν στη φύση, βάζουν να ακούγονται απαλές μουσικές…
Όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί είναι πολύ ισχυρά καταγεγραμμένη η πεποίθηση ότι “είναι το σώμα”, ο πενταισθητηριακά αντιληπτός σωματικονοητικός οργανισμός.
Μετά τα πρώτα περάσματα σε βαθιές καταστάσεις Συνείδησης, το είδος των εξετάσεων, η “πίστα”, αλλάζει.
Η κατάσταση της Εαυτοδιαμονής πρέπει πλέον να είναι μόνιμη, ανεξάρτητα από τα πενταισθητηριακά αντιληπτά συμβάντα.
Το “μέγεθος” της αδιαφορίας, της “ατσιμπητότητας”, αλλάζει, διευρύνεται, μεγαλώνει.
Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.
ΑΥΤΟ που ΕΙΝΑΙ, πρέπει να είναι παρόν ανεξάρτητα από τις πληροφορίες της όρασης, της ακοής,της όσφρησης,της γεύσης και της αφής.
Ο Διαλογισμός, Αυτό που ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, σταθεροποιείται πλέον όλο και περισσότερο.
Οι πραγματικές διακοπές
Ο νους κάνει σενάρια· ατέλειωτα σενάρια.
Με κάθε ερέθισμα, είτε η πηγή είναι οι αισθήσεις, είτε το νοητικοσυναισθηματικό, είτε ο συνδυασμός τους, ξεκινάει μια νέα παραγωγή σκέψεων με την αντίστοιχη παραγωγή συναισθημάτων, οι οποίες τελικά καταγράφονται σαν εντυπώσεις και ενισχύουν τα ήδη υπάρχοντα ψυχολογικά γυαλιά.
Και αυτή η διαδικασία είναι αέναη. Μια ασταμάτητη εσωτερική φλυαρία, ένας ατελείωτος εσωτερικός διάλογος, μια συνεχόμενη νευρογλωσσικοπρογραμματιστική καταγραφή, η οποία “χτίζει” αντιδράσεις, “χτίζει” συμπεριφορές, “χτίζει” το “μέλλον”.
Και έρχεται η στιγμή που κάποιος ζητάει να πάει διακοπές, να διακόψει, να ξεκουραστεί.
Οι πραγματικές διακοπές, η πραγματική ξεκούραση και αναζωογόνηση είναι όταν ξεκουράζεται όχι μόνο το σώμα αλλά και ο νους και η “καρδιά”, το συναίσθημα.
Αυτή η κατάσταση όπου όλα χαλαρώνουν, όλα ησυχάζουν και το μόνο που μένει σε εγρήγορση είναι η Συνείδηση λέγεται και διαλογισμός ή αλλιώς διαισθητική αντίληψη.
Εκεί που όλα είναι όπως Είναι, χωρίς τα άπειρα σενάρια χωρίς κρίσεις· αυθύπαρκτα, πλήρη, ακτινοβολώντας το καθένα το δικό του Φως.
Ποιο είναι το ζητούμενο στο Δρόμο της Αυτογνωσίας
Στην καθημερινότητα εμφανίζονται ερεθίσματα που μπορεί να προέρχονται είτε από τις πέντε αισθήσεις είτε να αναβλύζουν σαν νοητικοσυναισθηματικές μνήμες.
Αυτά τα ερεθίσματα μεταφραζόμενα μέσα από τα μέχρι τώρα “ψυχολογικά γυαλιά” καταγράφουν νέες εντολές δηλαδή ενισχύουν ή τροποποιούν τα ήδη υπάρχοντα.
Το να αλλάξουν τα “ψυχολογικά γυαλιά” δηλαδή η προσωπικότητα προς μια συγκεκριμένη “κατεύθυνση”, είναι ο δρόμος της λεγόμενης αυτοβελτίωσης.
Στο Δρόμο της Αυτογνωσίας όμως, το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η προσωπικότητα, μέσω της συσσώρευσης νέων νοητικών και συναισθηματικών πληροφοριών.
Το ζητούμενο είναι Εσύ να “θυμηθείς” ποιος ΕΙΣΑΙ.
Η σωστή Δράση
Η Σωστή Δράση (η Δράση του “γεννηθήτω το θέλημά ΜΟΥ”) δεν έχει πρόγραμμα, δεν βασίζεται σε προτιμήσεις, δεν είναι καταγεγραμμένες εντολές…
Δεν έχει “αγάπη”, ούτε “ενδιαφέρον”, ούτε “φόβο”.
Είναι εκδήλωση της Ελευθερίας Αυτού που ΕΙΜΑΙ,
είναι Αυθορμητισμός που αναβλύζει από την Αδειοσύνη της προσωπικότητας, από το νοητικοσυναισθηματικό “κάθισμα”.
Όλα είναι έννοιες
Η Ελευθερία, η Αγάπη, η Δικαιοσύνη, ο Θεός, ο Διάβολος, η “Ζωή”, η “Ευτυχία”, είναι έννοιες.
Η “Φώτιση” είναι μια έννοια.
Το “Σαμάντι” είναι μια έννοια.
Η “Βασιλεία των Ουρανών” είναι μια έννοια.
Ο Νους “βλέπει” μέσα από έννοιες.
Όλα είναι έννοιες-“κάγκελα”.
Όλα είναι μεταφραστικά “γυαλιά”.
Όλα είναι “αγκάθια”.
Κι Εσύ χρησιμοποιείς ένα αγκάθι, το αγκάθι μιας βαθύτερης θεώρησης, για να βγάλεις τα άλλα.
Στο τέλος, το πετάς κι αυτό.
Έτσι, Εσύ ο Θεατής, μένεις “Γυμνός”, Ελεύθερος, έξω απ’ τη φυλακή, πέρα από τα κάγκελα των “προτιμήσεων”.
Βιώνοντας την Πραγματική Σου Φύση και την Χαρά που αναβλύζει απ’ Αυτή.
Τι είναι η πραγματικότητα;
Η “πραγματικότητα” μπορεί να είναι ωραία ή άσχημη, έτσι όπως ορίζεται από τα καταγεγραμμένα μεταφραστικά φίλτρα μέσα από τα οποία αντιλαμβανόμαστε ή μπορεί να είναι εικονική, ψεύτικη.
Ποια είναι όμως η Πραγματικότητα πέρα από τους περιορισμούς των πέντε αισθήσεων;
Ποιά είναι η Αληθινή Πραγματικότητα του βουνού, του δέντρου, του ποταμού, του ελαφιού, του πλανήτη… και ποια είναι η Πραγματικότητα Αυτού που θα τα αντιληφθεί;
Σύμφωνα με την κβαντική φυσική δεν υπάρχει αυτό το οποίο αποκαλούμε ύλη και γενικά μορφή.
Το ΜΟΝΟ που υπάρχει είναι ένας απέραντος ωκεανός κυμάτων, μια ασύλληπτη αδιαχώριστη, πανδιαπεραστική και πανταχού παρούσα ενέργεια.
Η ερώτηση που προκύπτει, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε έναν άλλο τρόπο Αντίληψης διευρυμένης Συνείδησης, είναι:
Τι είναι αυτό που βλέπω, που ακούω, που διαβάζω…
Και Εγώ ποιος Είμαι;
Ο "οδηγός" πρέπει να ξυπνήσει
Ένα όχημα, ένα αυτοκίνητο, μπορεί να είναι “όμορφο” ή “άσχημο”, με καλή λειτουργία ή με προβλήματα λίγα ή πολλά.
Το φροντίζουμε, το κρατάμε καθαρό, του αλλάζουμε λάστιχα, του κάνουμε σέρβις, το επιδιορθώνουμε, αλλά δεν το θεοποιούμε.
Ούτε θεοποιούμε τα εξαρτήματά του, τους προβολείς του, τα καθίσματά του, τις ζάντες του… Ούτε θεοποιούμε το καύσιμο που χρησιμοποιεί.
Για κάποιους όμως αυτό ή το καθένα από αυτά, είναι το κύριο στοιχείο ταυτότητας.
Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα εργαλείο μετακίνησης.
Και αν χαλάσει και δεν επισκευάζεται, το αντικαθιστούμε με ένα άλλο.
Ο σωματικονοητικός οργανισμός είναι ένα όχημα.
Εξυπηρετούμε τις βιολογικές του ανάγκες, όπως τροφή, ενεργειακή αλληλεπίδραση με άλλους οργανισμούς, βιολογικές ανάγκες, το φροντίζουμε, το καθαρίζουμε, το επισκευάζουμε αλλά δεν θάπρεπε να θεοποιούμε τίποτα απ’ αυτά.
Το σημαντικό όμως είναι ο Οδηγός.
Αυτός πρέπει να Βιώσει ότι είναι ανεξάρτητος από το όχημα.
Να μην αυτοπροσδιορίζεται μέσα απ’ το όχημα.
Να Βιώσει Αυτό που ΕΙΝΑΙ.
Να ΞΥΠΝΗΣΕΙ.
Η αντίσταση και η τάση για έλεγχο δυναμώνουν το "εγώ"
Κάθε ιδιότητα του “εγώ-μορφή”, αρχίζει να ξεθωριάζει και να χάνει τη δύναμη του όταν σταματάμε να θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο ή να αντιστεκόμαστε σε ό,τι κι αν συμβαίνει.
Η αντίσταση όπως και η τάση για έλεγχο πάντα έχουν σαν αποτέλεσμα να το δυναμώνουν.
Προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τον ψυχολογικό πόνο, από το πρόβλημα, στην πραγματικότητα το δυναμώνουμε.
Η απάντηση, η ουσιαστική λύση στην ψυχολογική στάση απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι η Ξυπνητότητα του Εαυτού· είναι η Βίωση του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, είναι το να Φωτίζομαι την κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία.
Σ’ αυτήν τη άπειρη ανοιχτοσύνη της Επίγνωσης δεν υπάρχει τίποτα να πιαστούμε και να προσκολληθούμε· υπάρχει μόνο Αποδοχή, πληρότητα κι Ευγνωμοσύνη.
Υπάρχει η Ελευθερία από τα κάγκελα των προτιμήσεων.
Δάσκαλος - Μαθητής
Δάσκαλος : ένα ασύλληπτο, απερίγραπτο Ον, απαλλαγμένο σχεδόν πλήρως από ταυτότητες (άδειο “σακί”), που έχει επίγνωση αυτής της Πραγματικής Του Φύσης.
Ένα μέρος της ακτινοβολίας της Σιωπηλής Γνώσης που εκπέμπει, γίνεται αντιληπτό με τις πέντε αισθήσεις σαν λεκτική ή σαν γραπτή Διδασκαλία.
Μαθητής : ένα ασύλληπτο, απερίγραπτο Ον, γεμάτο από ταυτότητες-εγκλωβισμούς, τις οποίες συνήθως δεν αντιλαμβάνεται, όπως το ψάρι δεν αντιλαμβάνεται το νερό μέσα στο οποίο κολυμπάει, και οι οποίες δεν του επιτρέπουν να Βιώσει την πραγματική ΤΟΥ φύση.
Ο μαθητής όμως “ψυχανεμίζεται” ότι υπάρχει διέξοδος από την ματαιότητα, από το Matrix, και ψάχνει, αναζητάει τον τρόπο, τη Διδασκαλία για την Ελευθερία, για την Ευτυχία, για την Αλήθεια, σε αντίθεση με τους μη-μαθητές, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο.
Η λαχτάρα της αναζήτησης της Ελευθερίας από το Matrix, από το όνειρο, αντιπροσωπεύει την “προσευχή” του, η οποία δεν μένει χωρίς απάντηση.
Ο “Δάσκαλος έρχεται” αλλά όχι υποχρεωτικά με μορφή αντιληπτή στις πέντε αισθήσεις…
Ζητήστε και θα σας δοθεί.
Τι είναι Τέχνη
Η λεγόμενη τέχνη αποτελείται από δύο σκέλη· την τεχνική και την έμπνευση.
Την τεχνική μπορούν να την αποκτήσουν πολλοί.
Την τεχνική στο πιάνο, στο πινέλο, στη χρήση του λόγου, στην ηλεκτροκόλληση, στην κηπουρική….
Η τεχνική πάντα έχει σχέση με την μορφή.
Η έμπνευση όμως είναι μια κατάσταση “αυξημένης Συνείδησης”, μια κατάσταση “διαλογισμού” δηλαδή μια κατάσταση που δεν αποκτάται εύκολα.
Αποκτάται με μια πολύ ιδιαίτερη και απαιτητική εκπαίδευση.
Μια εκπαίδευση “αδειάσματος” και ταυτόχρονα απόλυτης Ξυπνητότητας.
Μια οποιαδήποτε “δράση” που έχει σαν Πηγή την Συνείδηση, τον Εαυτό, είναι ένα έργο τέχνης, είναι ένα ανεκτίμητο Δώρο!
Και οι “εκφραστές” αυτών των δράσεων είναι επίσης ανεκτίμητοι.
Που μπροστά “τους” οι αναζητητές βιώνουν τον σεβασμό, το δέος, στην κυριολεκτική τους μορφή, για τα ύψη ελεύθερης Συνείδησης άρα και τεράστιας ποσότητας αδειάσματος ταυτοτήτων που έχουν φτάσει Αυτά τα Όντα.
Το "περπάτημα" στο δρόμο της Αυτογνωσίας
Πολλοί πληροφορούνται για τον Δρόμο της Αυτογνωσίας.
Από αυτούς τους πολλούς, κάποιοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν, να τον “περπατήσουν”, δηλαδή να “πληρώσουν” το τίμημα της αναζήτησης με το ενεργειακό νόμισμα της Προσοχής.
Σύντομα όμως καταλαβαίνουν ότι για να συμβούν σοβαρές κατανοήσεις χρειάζεται να αποκτηθεί η δεξιότητα της θεληματικής προσήλωσης της προσοχής, δηλαδή της συγκέντρωσης.
Για να συμβεί αυτό, στο ξεκίνημα, στην αρχική “πίστα”, απομονώνονται από τα περισσότερα αισθητηριακά ερεθίσματα· κλείνουν τα μάτια, μπαίνουν σε ήσυχους χώρους, πηγαίνουν στη φύση, βάζουν να ακούγονται απαλές μουσικές…
Όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί είναι πολύ ισχυρά καταγεγραμμένη η πεποίθηση ότι είναι το “σώμα”, ο πενταισθητηριακά αντιληπτός σωματικονοητικός οργανισμός.
Μετά τα πρώτα περάσματα σε βαθιές καταστάσεις Συνείδησης, το είδος των εξετάσεων, η “πίστα”, αλλάζει.
Η κατάσταση της Εαυτοδιαμονής πρέπει πλέον να είναι μόνιμη ανεξάρτητα από τα πενταισθητηριακά αντιληπτά συμβάντα.
Το “μέγεθος” της αδιαφορίας, της “ατσιμπιτότητας”, αλλάζει, διευρύνεται, μεγαλώνει.
Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.
ΑΥΤΟ που ΕΙΝΑΙ, πρέπει να είναι παρών ανεξάρτητα από τις εικόνες, από τους ήχους, από τις οσφρητικές, τις γευστικές και τις πληροφορίες της αφής.
Λογική και Φώτιση
Η λογική μας, αυτό που μας φαίνεται λογικό, σωστό, στηρίζεται πάνω στις προτιμήσεις μας που είναι και τα μεταφραστικά – παραμορφωτικά μας γυαλιά.
Πολλές φορές ζητώντας τη Φώτιση, αυτό που μας έρχεται είναι καταστάσεις, γεγονότα, που μας δείχνουν τις προτιμήσεις μας και την εξάρτηση μας απ’ αυτές, τα κάγκελα της “φυλακής” μας.
Ταυτόχρονα όμως είναι και εξετάσεις.
Πόσα “χρόνια” θα χρωστάω τα ίδια μαθήματα;
Μπορώ να φτάσω σ’ εκείνο το επίπεδο κατανόησης έτσι ώστε να νιώθω ευγνωμοσύνη για κάτι που δεν μ’ αρέσει, που προτιμώ να ήταν κάπως αλλιώς;
Έχω φτάσει σ’ εκείνο το επίπεδο κατανόησης ώστε να συλλάβω την τεράστια βοήθεια που μου δίνεται μέσα από τα συμβάντα που “δεν μου αρέσουν”, επειδή η λογική μου μού λέει ότι θα έπρεπε να ήταν διαφορετικά, δηλαδή σύμφωνα με την προτίμηση μου;
Συνήθως ψάχνουμε να φέρουμε την ζωή “στα μέτρα μας”, επιλέγουμε και διαμορφώνουμε καταστάσεις-φυλακές που είναι σύμφωνες με τις προτιμήσεις μας, και μπαίνουμε μέσα.
Ζητώντας όμως την Φώτιση, ζητάμε την Ελευθερία από την φυλακή, από τις προτιμήσεις.
Και έρχεται το Πνεύμα, ο Εαυτός, ο Δάσκαλος, και μας ξεβολεύει…
Εμείς τι θα κάνουμε μπροστά σ’ αυτές τις “εξετάσεις”;
Θα γυρίσουμε τρέχοντας στη φωλίτσα μας στον γνωστό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητας, ή θα ανοιχτούμε στο ταξίδι στο άγνωστο, στην περιπέτεια του καινούριου;
Εκεί είναι οι εξετάσεις, εκεί είναι το πέρασμα σε μια άλλη “τάξη”, σε ένα άλλο σκαλοπάτι Θέασης, κατανόησης.
Ο Δάσκαλος μας ξεβολεύει.
Μας βγάζει από την ασφάλεια του γνωστού, από την ασφάλεια, από την “φυλακή” που δεν βλέπουμε ακόμη και μας σπρώχνει στο ξεβόλεμα· στη μύηση, στην Ελευθερία.
Οι μυήσεις είναι βαθμοί Ελευθερίας.
Ελευθερίας από προτιμήσεις-κάγκελα.
Κάγκελα που δεν “βλέπουμε”, όπως το ψάρι δεν “βλέπει” το νερό μέσα στο οποίο κολυμπάει.
Ζητήστε την Φώτιση, την Ελευθερία, και οι “εξετάσεις”, οι καταστάσεις που σας φαίνονται δύσκολες, πέρα από τα όρια του ασφαλούς “γνωστού”, της προτίμησης, θα σας δωθούν.
Αξίες, προτεραιότητες και η επιτάχυνση, η απογείωση της Εργασίας
Κάθε εγώ, κάθε ταυτότητα, έχει τις δικές του προτιμήσεις, τη δική του προτεραιότητα.
Και κάποια στιγμή, ίσως αρχικά σαν πληροφορία, αλλά στην συνέχεια στοχαζόμενοι και διαλογιζόμενοι, συνειδητοποιήσουμε, κατανοούμε, Θεώμαστε από ψηλά (σαν από αεροπλάνο), ποιός είναι ο ΣΚΟΠΟΣ του ΕΑΥΤΟΥ, ο λόγος ύπαρξής Μας σ’ αυτή την πίστα που λέγεται “ζωή”.
Ο “Μάρα” με τις “κόρες του”, τα εγώ, φροντίζει πάντα να αλλάζει την προτεραιότητα.
Για τον μαθητή, για τον αναζητητή, είναι ένας διαρκής αγώνας, συνεχούς σύγκρουσης, νίκης και ήττας, έως ότου σταθεροποιηθεί ένα συνεχές “κέντρο βάρους”, που αντιπροσωπεύει την Ουσιαστική Προτεραιότητα σε κάθε δραστηριότητα του σωματικονοητικού οργανισμού.
Εκεί πλέον η Εργασία επιταχύνεται.
Στην αρχή του Δρόμου της Αυτογνωσίας, οι στιγμές Ξυπνητότητας μέσα σε κάθε γεγονός, σε κάθε κατάσταση, είναι σποραδικές, καθώς όμως ξεκαθαρίζει και σταθεροποιείται η Προτεραιότητα του λόγου Ύπαρξης, τόσο αυτές αυξάνονται εκθετικά.
Οι προτεραιότητες του κάθε εγώ, φωνάζουν, σαγηνεύουν, διεκδικούν.
Η Προτεραιότητα του ΕΙΝΑΙ, είναι επίσης διαρκώς παρούσα και περιμένει να Σε απογειώσει.
Με την επιλογή σου δείχνεις τι θες, επικαλείσαι, “προσεύχεσαι”….
Τι επιλέγεις;
Μοναξιά και Μοναχικότητα
Η δυναμική κατάσταση της μοναχικότητας δεν είναι η παθητική κατάσταση της μοναξιάς.
Η “μοναξιά” είναι μια παθητική κατάσταση.
Δημιουργεί ανασφάλεια.
Είναι η ανατροπή της αίσθησης ασφάλειας του γνωστού.
Του ασφαλούς χθες.
Η έλλειψη της “ανθρώπινης” παρουσίας· της αγέλης. (“ανθρώπινη” με βάση τις πέντε αισθήσεις). Αυτής που “μας” δίνει ταυτότητες.
Και για να αποφύγει την “μοναξιά” συμμετέχει σε ανούσιες παρέες, σε ανούσιες συζητήσεις, σε ατελείωτη τηλεθέαση για να “περάσει η ώρα” (;).
Για τον αναζητητή, για τον μύστη, για τον άγιο (από το άγω), η μοναχικότητα είναι μια δυναμική κατάσταση.
Είναι η ευκαιρία που αναζητά, για να βυθιστεί, για να γνωρίσει τον Άνθρωπο, να γνωρίσει Ανθρώπους, να Βιώσει Αλήθειες, να ψυχανεμισθεί τη Σιωπηλή Γνώση.
Γι αυτόν αυτές οι στιγμές, είναι στιγμές Δύναμης.
Η μοναχικότητα είναι η κατάσταση μιας βαθειάς και πλούσιας εσωτερικής ζωής, στην οποία ο μοναχικός μένει ανεπηρέαστος από τις συμπεριφορές και τις επιρροές των “άλλων”, του καθωσπρεπισμού, της ηθικής της συγκεκριμένης χωροχρονικής στιγμής ή του “κοινωνικά” σωστού και λάθους.
Γενικά είναι αρκετά “διπλωμάτης” και δεν δίνει λαβές για να ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί του παραμένοντας σχετικά άγνωστος στους “άλλους” απολαμβάνοντας την καθαρότητα της δικής του κατανόησης και της δράσης που πηγάζει απ’ αυτήν.
Σε ένα άλλο επίπεδο όμως, Αυτό που Αυτός Είναι, μένει επίσης μοναχός μπροστά στον βομβαρδισμό και τα θέλγητρα των νοητικών και συναισθηματικών κυματισμών, βιώνοντας το Πνεύμα, την Ουσία, κάθε εκδηλωμένης μορφής.
Για να μετατραπεί όμως η “μοναξιά” σε μοναχικότητα απαιτεί ένα πολύ καλό επίπεδο κατανόησης (δηλαδή πολύ συσσωρευμένη ενέργεια, πολλά “Τωράκια”) και ένα εξαιρετικό επίπεδο πειθαρχίας.
Η μοναχικότητα έχει διάφορα επίπεδα.
Στα πρώτα σκαλοπάτια είναι κατανοητή σαν φυσική απομόνωση,
κάπου πιο “ψηλά” με τη μορφή της κατάστασης Βίωσης μέσα στον “κόσμο”
και στην ανώτερη κατάσταση είναι Αυτό· το Μόνο· το Ένα. Αυτό που πάντα έψαχνε ο αναζητητής της Αυτογνωσίας· να ελευθερωθεί από τις άπειρες “ταυτότητες” και να γίνει ο Ωκεανός.
Είναι πλήρης…
Το Ένα.
Ο Ων.