Παρουσιάσεις
Κείμενα και αποσπάσματα από διαδικτυακές συναντήσεις
“Ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη”
(Απόσπασμα από τις διαδικτυακές συζητήσεις της ομάδας)
……………………….
Έτυχε και βρέθηκα στη Σαντορίνη και παρατήρησα κάτι, το οποίο ο οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί λίγο περισσότερο με την “σκάλα” της Αυτογνωσίας, θα το έβλεπε.
Είχαμε πάει στο Ημεροβίγλι για να βιώσουμε το φημισμένο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης από ψηλά, όχι μόνο οπτικά, αλλά όντας σε μια διαφορετική κατάσταση Συνείδησης, από ένα άλλο “σκαλοπάτι”.
Αυτό που έγινε γρήγορα αντιληπτό ήταν ότι από τους εκατό που ήμασταν καθισμένοι στα πεζούλια κοιτάζοντας τον ήλιο που έδυε, οι ενενήντα ή συζητούσαν μεταξύ τους για άσχετα θέματα ή βρισκόταν σε μία κατάσταση ονειροπόλησης.
Κάποιος σκεφτόταν τις υποθέσεις που είχε αφήσει φεύγοντας από την δουλειά του, κάποιος άλλος τα πλακάκια που θα πρέπει να βάλει στην ανακαινισμένη τουαλέτα του σπιτιού του, κλπ.
Θα σας έλεγα ότι υπήρχαν και κάποιοι άλλοι εννιά που ασχολιόντουσαν με το φαινόμενο το οποίο βλέπανε. Αυτοί ναι μεν ήταν στο ηλιοβασίλεμα, αλλά ο καθένας με τον τρόπο του.
Δηλαδή ο φυσικός κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα έβλεπε την περιστροφική κίνηση της γης.
Ο μετεωρολόγος, έβλεπε εκεί το πώς τα μικροσωματίδια της υγρασίας και της σκόνης προκαλούν αυτή τη διάθλαση του φωτός και εμφανίζονται αυτά τα χρώματα.
Ο ποιητής χρησιμοποιούσε αυτό το φαινόμενο για να περιγράψει με λόγια την λάμψη που ο ήλιος βγάζει στις καρδιές μας.
Ο ζωγράφος έβλεπε τις αποχρώσεις του πορτοκαλί και αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να κάνει αυτή την πρόσμιξη χρωμάτων κλπ., αλλά όλοι αυτοί οι “εννιά” ασχολιόντουσαν μεταφραστικά, ο καθένας με τον τρόπο του, μ’ αυτό.
Υπήρχε όμως και κάποιος, ο οποίος ΉΤΑΝ σε κατάσταση “συντονισμού”, “έρωτα”, “εγκατάλειψης”, σ’ αυτό το οποίο είναι η “αγάπη”, σ’ αυτό που «άγει το άπαν» (γιατί αυτό είναι η αγάπη, είναι αυτό που «άγει το άπαν»).
ΉΤΑΝ στο ηλιοβασίλεμα, δεν ονειροπολούσε, δεν ασχολούνταν με κάτι άλλο, δεν το μετέφραζε με τα “μεταφραστικά γυαλιά” του χτες, αλλά ήταν συντονισμένος με αυτό το φαινόμενο το οποίο συνέβαινε μπροστά του. Δεν χρησιμοποιούσε νοητικές εικόνες, δεν χρησιμοποιούσε λέξεις, αλλά Βίωνε αυτό το φαινόμενο το οποίο συνέβαινε, είχε γίνει ΈΝΑ μ’ αυτό.
Γι’ αυτό λοιπόν, όπως σας έχω ήδη πει, το να Βιώνεις ένα φαινόμενο (πενταισθητηριακά αντιληπτό ή και όχι), δεν είναι κάτι το οποίο συμβαίνει μόνο στο ηλιο-βασίλεμα, συμβαίνει και στο ηλιο-πρωινό και στο ηλιο-δεκατιανό και στο ηλιο-μεσημεριανό και στο ηλιο-απογευματινό και όχι μόνο σε κάτι που έχει σχέση με τον ήλιο, συμβαίνει με το δέντρο, με το ποτήρι, συμβαίνει με την πέτρα, με το πουλί, με την θάλασσα, συμβαίνει με οτιδήποτε.
Η κατάσταση της Ξυπνητότητας, της Βίωσης, η κατάσταση του “ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη”, ή αλλιώς η τρίτη κατάσταση της Συνείδησης, είναι σπάνια και δεν συμβαίνει μηχανικά, αλλά θέλει συνεχή ενασχόληση και σοβαρή προσπάθεια για να σταθεροποιηθεί η παραμονή της Αντίληψης σ’ αυτό το “σκαλοπάτι”.
……………………….
Μια πιο εποπτική θέαση για τα «ταξίδια»
Ερώτηση: Είπαμε την προηγούμενη φορά, ότι σήμερα θα μιλήσουμε και για τα ταξίδια. Είχαμε αναφέρει αυτό το πολύ ωραίο με τα καράβια, ότι είναι ασφαλή όταν είναι στα λιμάνια, αλλά δε φτιάχτηκαν γι’ αυτό το σκοπό.
Γιάννης: Έτσι ακριβώς.
Όντως ήταν πρόθεσή μου να μιλήσω σχετικά, αλλά δεν πρόλαβα. Αυτό το παράδειγμα ήταν μια μεταφορά. Δεν εννοούσα τα ταξίδια στον κόσμο τον αντιληπτό με τις πέντε αισθήσεις. Ήθελα να σας μιλήσω για τα ταξίδια της Επίγνωσης.
Απλώς, αυτή την κατάσταση Συνείδησης μέσω της οποίας πραγματοποιούνται αυτά τα ταξίδια, την έχω ήδη αναφέρει επιγραμματικά μέσα από την φράση που χρησιμοποίησα, το «χαλαρός και Επάγρυπνος», μέσα από το «να Είμαι Ξύπνιος». Μ’ αυτές τις εκφράσεις έβαλα το σπέρμα απ’ αυτό με το οποίο θέλω ν΄ ασχοληθώ, με αυτό το είδος των ταξιδιών, τα ταξίδια της Επίγνωσης.
Αλλά μιας και το ανέφερες, θα κάνω ένα σχόλιο και για τα ταξίδια στον τρισδιαστατικό κόσμο.
Μας αρέσουν αυτά τα ταξίδια για δύο λόγους: πρώτον γιατί τονώνουν το εγώ μας, καταξιώνουν αυτό το οποίο “είμαστε”, ότι έχω πάει στο Λονδίνο, ας πούμε, έχω πάει στο Μαρόκο. «Εγώ ξέρεις που έχω γυρίσει όλα τα νησιά και έχω δει…και έχω πάει…». Δηλαδή αμέσως – αμέσως μου δίνει μία επιπλέον ταυτότητα, μια αίσθηση αυτοσπουδαιότητας, ότι εγώ φυσικά δεν είμαι «ώσπερ οι κοινοί θνητοί», που έλεγε ο Φαρισαίος σε σχέση με τον Τελώνη. Μου δίνει μια αίσθηση σημαντικότητας ως προς αυτό που θεωρεί το “κοινωνικό σύστημα” σπουδαίο.
Μια παραλλαγή αυτού του πρώτου λόγου είναι ότι μπορεί απλά να θέλω να ξεφύγω από τη ρουτίνα, τη ματαιότητα της καθημερινότητας.
Θέλω αλλαγή.
Θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό.
Και εδώ μπαίνει αυτός ο παραπειστικός μηχανισμός, το “σύστημα”, το Matrix, και με πείθει ότι όταν θα έχω πάει στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στο Βερολίνο, όταν θα το έχω κάνει αυτό ή εκείνο, “τότε” θα αισθάνομαι πολύ ωραία.
Το μάρκετινγκ, ο παραπειστικός μηχανισμός, λειτουργεί με βάση τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό, μέσω του οποίου σε πείθει όχι μόνο για το τι να θέλεις και πως θα αισθανθείς όταν θα το αποκτήσεις, αλλά επίσης ότι “εσύ” το επέλεξες.
Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο κάνω ταξίδια.
Αυτός μπορεί να επιτευχθεί, μπορεί και να μην επιτευχθεί.
Ας πούμε ότι πάω ένα ταξίδι κάπου.
Το πιο συνηθισμένο είναι ότι έχω δει ήδη πιο πριν βίντεο, έχω ήδη δει στην τηλεόραση διάφορες εικόνες από αυτό το μέρος με τα αξιοθέατά του, έχω μιλήσει με ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει εκεί και έχω πάρει πληροφορίες. Πλέον αυτά που θα δω δεν είναι πρωτόγνωρα. Δεν είναι εντελώς καινούρια, άγνωστα. Έχω ήδη διαμορφωμένες εντυπώσεις γι αυτά μέσω των πληροφοριών που έχω πάρει.
Αν πάω όμως κάπου σ’ ένα λίγο πολύ άγνωστο μέρος και μείνω καθώς κοιτάζω γύρω μου σ΄ αυτήν την κατάσταση έκπληξης, στο «speechless», μπορεί να αναβλύσει η αναρώτηση, «τι είναι ετούτο;». Δηλαδή βλέπω ένα άγαλμα, ένα τοπίο, μια κατασκευή και μένω όπως λένε «κάγκελο», σε κατάσταση έκπληξης.
Αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία αυτό που προσλαμβάνουν οι αισθήσεις πλέον δεν το βλέπεις μέσα από την περιγραφή που έχεις ήδη, μέσα από τα “γυαλιά”, τις πληροφορίες, τα οποία έχεις ήδη σε σχέση μ’ αυτό, αλλά είναι κάτι καινούργιο, άγνωστο.
Αυτή η φρεσκάδα του καινούργιου, είναι αυτό που λέει και ο Ιησούς, το «να γίνετε σαν τα παιδιά». Δηλαδή να είναι καινούργια τα πράγματα, φρέσκα, σαν να τα βλέπεις πρώτη φορά. Αυτό το άνοιγμα μπροστά στο καινούργιο, σε φέρνει στην κατάσταση θαυμασμού, στην κατάσταση έκπληξης. Ουσιαστικά εκεί ο νους είναι ήσυχος, ακύμαντος. Eίναι αυτό το οποίο ανέφερα πιο πριν, της “κατάστασης Ξυπνητότητας”, το να είσαι “χαλαρός και Επάγρυπνος”.
Σ’ αυτή την στάση, την τρίτη κατάσταση Συνείδησης που έχουμε ξαναπεί, ο νους είναι ήσυχος χωρίς μεταφράσεις, χωρίς προτιμήσεις. Τότε δημιουργείται το άνοιγμα για να αναβλύσει μια βαθειά Χαρά που θα την χαρακτήριζα την “Χαρά του Είναι”. Την Χαρά, την Ευδαιμονία, που είναι η φυσική κατάσταση του Εαυτού, του Είναι.
Αν γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο αναβλύζει αυτή η Χαρά, τότε Κάθε στιγμή, Κάθε γεγονός, μπορεί να προκαλεί αυτό το άνοιγμα, που μετατρέπει το καθετί, το κάθε Τώρα, σ’ ένα υπέροχο “ταξίδι”…